Peter i Ivan są bardzo różni, jednak po śmierci ojca oboje czują dziwną pustkę. Peter to przebojowy prawnik, któremu pozornie wszystko przychodzi z łatwością. Ivan to mistrz szachowy, introwertyk i samotnik. Dwóch braci i kilka skomplikowanych relacji - rodzinnych i romantycznych.
Ciekawa to była powieść. Rozwijała się powoli i właściwie przez całą książkę tempo wcale nie było jakieś szalone. A mimo tego bardzo angażuje, bo czytając obieramy ją z warstw, nabieramy nowej perspektywy. Sally Ronney potrafi pisać o relacjach jak mało kto. Potrafi też sprawić, że śledząc losy bohaterów ma się wrażenie bycia wewnątrz opowieści, jakbyśmy podglądali ich przez dziurkę od klucza czy lekko odsłonięte okno. Zbudowała intymną atmosferę, zamykając czytelnika w tej nietypowej historii, buzującej od emocji - tych skrywanych i tych, które wypłynęły na światło dzienne. Jest świetną obserwatorką ludzkich zachowań i przeniosła to na karty najnowszej powieści, czyniąc bohaterów prawdziwymi, czyniąc ich po prostu ludźmi.
Jak zwykle przy twórczości tej autorki potrzebowałam czasu, żeby przyzwyczaić się do specyficznie poprowadzonej narracji, do rzadko spotykanego zapisu dialogów. Ale warto znieść ten początkowy dyskomfort i pozwolić sobie odkryć tę historię we własnym tempie. „Intermezzo” pozostawia po sobie wiele refleksji, zmusza do zastanowienia się nie tylko nad relacjami bohaterów, ale też w naszym realnym życiu. A ja bardzo lubię książki, które zostają we mnie na dłużej, które mogę analizować, przekładać na własne doświadczenia, konfrontować się z tym, co mi nie pasuje. W tej powieści sporo było we mnie niewygody, wiele razy nie zgadzałam się z decyzjami bohaterów, chciałam żeby postępowali inaczej... To świetna lekcja dopuszczania.
Doskonale zdaję sobie sprawę, że to nie jest książka dla każdego. I potwierdzają to skrajnie różne opinie, jednak ja po raz kolejny jestem zadowolona z lektury. Liczę, że i Wy będziecie.