„Zaledwie moment” - Liane Moriarty

5/11/2025

„Zaledwie moment” - Liane Moriarty

To miał być zwyczajny, krótki i spokojny lot do Sydney... a zapisał się w pamięci pasażerów na zawsze, po tym jak niepozorna staruszka zaczęła zdradzać ludziom daty i okoliczności ich śmierci. I może nie byłoby to aż tak straszne, gdyby jej przepowiednie nagle nie zaczęły się spełniać... Czy pasażerom uda się oszukać swój los? A może każda próba zmiany przeznaczenia prowadzi prosto w jego sidła?

Przyznam, że to moje pierwsze spotkanie z twórczością Liane Moriarty, ale oglądałam kiedyś serial „Wielkie kłamstewka”, który powstał na podstawie jednej z jej książek i bardzo mi się podobał. Nie inaczej było z najnowszym tytułem - „Zaledwie moment”. Zaczęłam czytać i przepadłam. Choć książka liczy aż 650 stron, czytało się ją błyskawicznie. Krótkie rozdziały, wartka akcja, miękki i lekki styl autorki, a może nawet małe gawędziarstwo, sprawiły, że spędziłam z nią naprawdę przyjemne chwile i nie mogłam się oderwać. W ciągu dnia ciągle wracałam do niej myślami, a kiedy miałam usiąść do czytania tylko na chwilę, przepadałam na kilka rozdziałów i wielkim oporem odrywałam się od lektury. Lubię takie opowieści - wciągające w swoją rzeczywistość, utrzymujące świetne tempo i angażujące w taki przyjemny sposób. 

Całą historię poznajemy z perspektywy kilku postaci: pasażerów lotu, stewardessy i wyjątkowo tajemniczej narratorki - sprawczyni tego całego zamieszania, czyli kobiety, która przewidywała czas i przyczynę śmierci podczas tego pamiętnego lotu. I muszę wspomnieć, że to właśnie ona - Pani Śmierć - była tu najciekawszą bohaterką, to właśnie jej losy - przeszłość, teraźniejszość, najbardziej mnie ciekawiły, rozdziały z jej perspektywy czytałam z największym zaangażowaniem. Moriarty świetnie skroiła tę postać. „Zaledwie moment” oferuje nam jednak bardzo bogaty wachlarz portretów, różne spojrzenia i reakcje na to samo wydarzenie. Wspaniale obserwowało się jak przepowiednie działają na pasażerów, jak wpływają, lub nie, na ich życie. Od początku do końca wyczuwa się tu napięcie przemieszane z lekkim strachem o ich los. Wszystko to okraszone jest małą dawką dobrego humoru, tak dobrze pasującą do tej opowieści. Już sam pomysł mnie zauroczył, a wykonanie przerosło moje oczekiwania. Jeśli wszystkie pozostałe książki Liane Moriarty takie są, to zostanę wielką fanką - koniecznie muszę to sprawdzić!

„Zaledwie moment” to historia z przesłaniem, zostawiającą czytelnika z refleksjami nad własnym życiem, do tego bardzo mądrze napisana, trafiająca słowami dokładnie tam, gdzie powinna trafić. Lubię takie książki, które dają mi od siebie coś więcej niż dobrą rozrywkę i zostawiają po sobie ślad. Bardzo polecam -  bawiłam się przy niej wspaniale! 

Liane Moriarty, Zaledwie moment, tłumaczenie: Dominika Kardaś, Wydawnictwo Znak Literanova 2025

Książkę czytałam we współpracy z Wydawnictem Znak Literanova.

Czytaj »

„Ostatni telefon” - Lee Su-Yeon

4/26/2025

„Ostatni telefon” - Lee Su-Yeon

Po śmierci ojca Ji-an odkrywa niezwykłą moc zapomnianej budki telefonicznej – miejsca, w którym wciąż rozbrzmiewają ostatnie myśli zmarłych. Teraz zabiera tam swoich pacjentów, by pomóc im zmierzyć się ze stratą i odnaleźć odpowiedzi na pytania, które pozostawiło po sobie samobójstwo bliskiej osoby. Jako założycielka Centrum Autopsji Psychologicznej, Ji-an wspiera tych, którzy szukają zrozumienia i ukojenia w procesie żałoby. 

„Ostatni telefon” to niezwykle empatycznie i przyjemnie napisana powieść, poruszająca trudny motyw, jakim jest samobójstwo. Powieść ważna i potrzebna, niosąca zupełnie inne spojrzenie na śmierć samobójczą niż wszystko, co do tej pory na ten temat czytałam. Jest pokrzepiająca, bardzo poruszająca i pomimo trudnej tematyki, ma w sobie dużo ciepła. Poznajemy tu sześć historii osób, które utraciły bliskie osoby i pogrążone w żalu i żałobie, próbują poradzić sobie z ich śmiercią. Mimo lekkiego pióra autorki i ciepłego tonu narracji, nie jest to łatwa lektura. Może dotykać wiele wrażliwych miejsc, wzbudzać trudne emocje i miejcie to proszę na uwadze, sięgając po ten tytuł.

Główna bohaterka - Ji-an - jest osobą wykazującą się ogromną empatią i wyrozumiałością. Wniosła w tę opowieść morze spokoju, a dzięki niej nie tylko inni bohaterowie tej powieści, ale też ja poczułam ukojenie i przeszłam przez nią łagodniej, z większym zrozumieniem dla emocji i decyzji pozostałych postaci. Lubię takie charaktery i z ogromnym zaciekawieniem śledziłam pracę Ji-an oraz innych pracowników Centrum Autopsji Psychologicznej. Mamy tu sporo różnych postaci, a każda z nich wzbudza inne odczucia, przez co powieść nabiera głębi, przedstawia różnorodność spojrzeń.

Dużo tu ładnych zdań o żałobie i o śmierci, o potrzebie zrozumienia czym kierowały się osoby popełniające samobójstwo. Dużo smutku i żalu, ale też pociechy i nadziei. Książka niesie ze sobą spory ładunek emocjonalny, pobudza do przemyśleń i zachęca do większej uważności w codziennym życiu. W niecałych trzystu pięćdziesięciu stronach Lee Su-Yeon zamknęła historię życia i śmierci, okraszoną realizmem magicznym, ciekawą paletą bohaterów i trudnych wyborów. Przedstawia kilka perspektyw, pokazując, że samobójstwo to nie tylko sam czyn, ale też wszystko co przed i po. I robi to z niezwykłą delikatnością, czułością i wrażliwością. Cieszę się, że sięgnęłam po „Ostatni telefon” i jestem przekonana, że książka jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci.

Lee Su-Yeon, Ostatni telefon, tłumaczenie: Dominika Chybowska-Jang, Wydawnictwo Albatros 2025

Książkę czytałam we współpracy z Wydawnictem Albatros.

Czytaj »

„Rodzeństwo” - Moa Herngren

4/22/2025

„Rodzeństwo” - Moa Herngren

Andrea, Urlika, Rasmus. Trójka rodzeństwa wychowującego się w tym samym domu, przez tych samych rodziców, jednak wychodząca z niego z zupełnie różnymi wspomnieniami. Po śmierci ojca rodzeństwo musi skonfrontować się z własnymi emocjami, a także z relacją, która ich łączy zarówno z sobą nawzajem, jak i z matką.

„Rodzeństwo” to ciekawie poprowadzona powieść, na pierwszy rzut oka przedstawiająca zwykłe sceny z życia rodzinnego. Jednak po zagłębieniu się w tę historię, w przeżycia i uczucia bohaterów, kreśli się przed czytelnikiem zupełnie inny obraz - pełen sprzecznych wspomnień i różnych perspektyw, udowadniając, że życie zawsze ma więcej niż jedną perspektywę. Fabuła kroczy bardzo spokojnie, ale przy takich książkach nie oczekuje się pędzącej i pełnej zwrotów akcji. To jedna z tych lektur, które rozbiera się na części pierwsze, śledzi krok po kroku co, jak i dlaczego ukształtowało charakter bohaterów. Poznajemy tu trzy spojrzenia, a każdy z trójki rodzeństwa ma do opowiedzenia własną historię, wnosząc w tę opowieść inne doświadczenia. Ciężko tu kibicować komukolwiek, a im lepiej poznajemy bohaterów, tym trudniej oceniać ich wybory i zachowania. 

Moa Herngren pisze świetnie, a ja bardzo lubię twórczość skandynawskich autorów, dlatego koniecznie muszę nadrobić jej dwie poprzednie książki. Z wielką wrażliwością i wyczuciem pisze o codzienności i rodzinnych relacjach, które bywają wątłe i kruche, pokazując, że czasami niewiele trzeba, aby rozpadły się na dobre. Poruszając wiele wątków, pisarka zabiera nas prosto w sam środek zawiłych więzi, napięć, wzajemnych żalów, oskarżeń, ale także usilnej próby sklejania resztek tego, co zostało. „Rodzeństwo” stawia przed czytelnikiem wiele pytań, zostawia z refleksjami na temat własnych więzi rodzinnych. Pokazuje, że choć dorastamy, wydawało by się, w takim samym środowisku i przez tych samych rodziców, często wkraczamy w świat niosąc zupełne inne doświadczenia, niż nasze rodzeństwo. Że to, czego doświadczamy w dzieciństwie kroczy z nami przez całe życie, będąc zarówno cieniem, jak i światłem na naszej drodze.

Seria „Sceny z życia rodzinnego” składa się na ten moment z trzech tomów: „Rozwód”, „Teściowa” i najnowszego z nich - „Rodzeństwo”. Każdy z tych tytułów możecie czytać niezależnie, bo opowiadają o zupełnie innych bohaterach. Czuję się mocno zaciekawiona twórczością autorki i na pewno nadrobię zaległości, a Was zachęcam do lektury tej książki, jeśli tylko lubicie zagłębiać się w tematykę rodzinnych relacji. 

Moa Herngren, Rodzeństwo, tłumaczenie: Wojciech Łygaś, Wydawnictwo Albatros 2025

Książkę czytałam we współpracy z Wydawnictem Albatros.

Czytaj »

Góry śpiewają - Nguyen Phan Que Mai

4/08/2025

Góry śpiewają - Nguyen Phan Que Mai

Wietnam, rok 1972. Na Hanoi spadają amerykańskie bomby. Rozłączone rodziny z nadzieją oczekują powrotu bliskich do domu. Kiedy Dieu Lan wraz z wnuczką Hương ukrywają się przed bombardowaniem w okolicznej wiosce, babcia opowiada wnuczce przejmującą historię swojego życia.

Pięknie napisana powieść, z wrażliwością oddająca trudne wydarzenia, przedstawiając czytelnikowi część historii Wietnamu. Choć tematyka wojny i losów ludzkich w trakcie jej trwania nigdy nie jest łatwa, a niektóre sceny są naprawdę bolesne, to nad całą powieścią unosi się... taka babcina, magiczna i opiekuńcza mgiełka, wyraźna szczególnie w rozdziałach, w których babcia opowiada wnuczce swoją historię. Autorka stworzyła niesamowitą powieść, pełną różnych emocji - od szczęśliwych chwil pełnych wzruszeń aż po trudne doświadczenia, przynoszące smutek i rozpacz. Opisane wydarzenia poznajemy z dwóch perspektyw, na dwóch liniach czasowych. Pierwsza to opowieść wnuczki, przenosząca nas od roku 1972 do 1980. Drugą perspektywą jest opowieść babci, zabierająca nas w podróż od roku 1930 do 1965. Ale znajdziemy tu także kilka rozdziałów z niedalekiej przeszłości. Z ogromnym zaangażowaniem trochę słuchałam audiobooka, a trochę czytałam w wersji papierowej, nie mogąc ani na chwilę oderwać się od lektury. Przeczytałam ją w jeden dzień, a to ponad 450 stronnicowa książka. Nie żałuję ani chwili spędzonej z tym tytułem.

Nabrałam przekonania, że gdyby ludzie więcej o sobie czytali i ujrzeli światło innych kultur, na świecie nie byłoby wojen.

To opowieść o Wietnamczykach, których los okrutnie doświadczył. Choć bohaterowie są fikcyjni, a opisane wydarzenia są wyłącznie wytworem wyobraźni autorki, to jest to powieść osadzona w ramach prawdziwych historycznych wydarzeń. I właśnie dlatego jej odbiór jest tak bardzo autentyczny. Przez całą historię przewija się duża ilość bohaterów, a każdy z nich niesie na swoich barkach bolesną, ciążącą mu przeszłość. Los nie oszczędzał nikogo, bo wojna rządzi się swoimi prawami. Jest okrutna i niesie za sobą śmierć i zniszczenie. W tej powieści wojna ma wiele twarzy i na długie lata wpisała się w oblicza bohaterów, czyniąc ich tymi, kim są. Mocno zżyłam się szczególnie z głównymi bohaterkami, ale także postacie poboczne zapiszą się w mojej pamięci na długi czas. To zdecydowanie jedna z tych książek, które czyta się wszystkimi zmysłami, a jej część zostaje w czytelniku na zawsze. 

„Góry śpiewają” jest historią o odwadze, trudnych decyzjach, woli życia, bolesnych ranach, traumatycznych doświadczeniach i o oczekiwaniu - na lepsze czasy, na powrót bliskich. Opowiada o silnych kobietach, losach rodzin dotkniętych wojną, o pierwszych miłościach, poświęceniach dla rodziny. Wietnam nie był nigdy na mojej podróżniczej liście miejsc, które chciałabym odwiedzić, ale po lekturze tej książki mam ochotę się tam wybrać, spróbować zupy Phở i obejrzeć miejsca będące tłem wydarzeń snutych przez Nguyễn Phan Quế Mai. Czytanie tej powieści było wyjątkową podróżą i ogromną zachętą, aby lepiej poznać tę stronę świata. Czytajcie!

Nguyễn Phan Quế Mai, Góry śpiewają, tłumaczenie: Izabela Matuszewska, Wydawnictwo Albatros 2025

Książkę czytałam we współpracy z Wydawnictem Albatros.

Czytaj »

Błędne łąki - Jarosław Szczyżowski

3/26/2025

Błędne łąki - Jarosław Szczyżowski

Zbliża się rocznica zaginięcia dwójki studentów etnologii w Górach Izerskich. Aleks Lipski, wrocławski dziennikarz, przybywa na miejsce, aby napisać artykuł i przeprowadzić własne śledztwo w sprawie, której nie udało się rozwiązać policji. Na miejscu odnajduje jednak więcej pytań niż odpowiedzi, a tajemnicze zaginięcie to zagadka znacznie bardziej skomplikowana, niż początkowo przypuszczał - pełna niedopowiedzeń, górskich tajemnic, opowieści i legend sprzed lat, które nie tylko fascynują, ale też napawają lękiem.

Kryminał osadzony w górach, z nutą tajemnicy, lokalnych wierzeń i legend - długo nie musiałam się zastanawiać nad chęcią przeczytania tego tytułu. I nie żałuję, bo czytanie „Błędnych łąk” było niesamowicie ciekawą przygodą. Już pierwsze strony przyprawiły mnie o gęsią skórkę, a im dalej w las, tym szybciej odczuwany przeze mnie niepokój narastał. Dzieje się tu sporo, a rzeczywistość przenika się z fikcją. Akcja powieści płynie żwawo, rozdziały są angażujące, rozmowy bohaterów bardzo ciekawe, a stworzona przez autora historia frapująca. Przez całą opowieść, niczym leśna mgła, snuje się tajemnica i górski klimat, na które ciężko pozostać obojętnym. Zło czai się w lesie, pobudza wszystkie zmysły i doprowadza nie tylko bohaterów, ale też czytelnika, na skraj szaleństwa.

Las jest zły. Las potrafi nami zawładnąć. Strzeżcie się tych, którzy ani z krwi, ani z kości ludzkiej nie są zbudowani.

Bardzo polubiłam głównych bohaterów i z przyjemnością odkrywałam razem z nimi sekrety kryjące się w opuszczonych miejscach, górskich legendach i dziełach profesora Peuckerta. Z zapartym tchem śledziłam ich losy, nastawiając ucha na informacje, które zbierają w swoim małym prywatnym śledztwie. Zarówno główne postacie, jak i te poboczne zachwyciły mnie swoimi portretami, a postać Esterki na pewno zostanie w mojej pamięci na długo. Choć na rozwiązanie tej zagadki wpadłam dość wcześnie, nie odebrało mi to frajdy z czytania, wręcz przeciwnie - od początku do końca czytałam tę powieść z ogromnym zaangażowaniem. Cały czas mając ochotę spakować plecak, rzucić wszystko i jechać... w Góry Izerskie, do Chatki Górzystów!

Jarosław Szczyżowski w nieco ponad trzystu stronach wykreował mroczną i gęstą historię, zapisującą się w umyśle na długo. Pisze lekko i obrazowo, przez co bardzo łatwo przenieść się w wyobraźni tam, gdzie autor chce nas zabrać i chłonąć tę opowieść ze zmysłami pracującymi na najwyższych obrotach. A przenosimy się nie byle gdzie, bo do górskiego schroniska otoczonego jesienno-zimową aurą oraz do mrocznych lasów i szlaków mistycznych Gór Izerskich, na które - gwarantuję - po lekturze tej książki już nigdy nie spojrzycie w ten sam sposób. To książka napisana przez miłośnika gór i czuć to na każdym kroku, dlatego jestem pewna, że pasjonaci górskich wycieczek doskonale odnajdą się w tej lekturze. Ja odnalazłam się bardzo dobrze i zdecydowanie mam apetyt na więcej twórczości autora. Cieszę się więc, że przede mną jeszcze „Obserwatorium” i po cichu liczę na równie fascynującą lekturę.

Jarosław Szczyżowski, Błędne łąki, Wydawnictwo Znak Literanova 2025

Książkę czytałam we współpracy z Wydawnictem Znak Literanova.

Czytaj »